Malatya Notları 3 : Ölü çocuklar…Çocuk mezarlığı…

- Ölü çocuklar…  Çocuk mezarlığı…

 Buraya geldiğimden beri sabahları saat 6:30 da uyanıyorum.Aslında sabahları erken uyanan biriyim ama bu kadar erken değil. Bu saatler bilincimin henüz açık olmadığı ,rüya ile bilinçaltı arasinda  kaldığım saatler daha çok…Kafamda düşünceler dolanıyor.Uyanmakta zorluk çekiyorum ama uyumak ta mümkün olmuyor…Pencereden sızan güneş o kadar parlak ki,uyanmamak mümkün değil…

 Dışarı çıkıyorum dedemin evinden yani eskiden dedemin evi olan ama şimdi yeniden yapılan evinden…Geldiğimden beri pekçok köy gezdim hep aynı görüntü ;eksi yıkık  taş evler ve onların karşısına yapılmış yeni evler…  insanlar yeni evlerini eski evlerini görecek şekilde yapmışlar,  eski anılarını ,yaşantılarını  her an görerek her an düşünerek oturuyorlar o evlerin önlerinde. Hep bir hüzün var yüzlerinde, hep uzun uzun bakakalıyorlar o yıkık taşlara ; çoğu seneler önce göç etmişler  yada ettirilmişler buralardan;bazıları ekonomik bazıları politik sebeplerden  ve şimdi çoğu geri dönmüş buralara; anımsamak için  geçmişlerini, belki  kalan ömürlerini geçirmek için ve belki de ölmek için…

Dedemin şimdiki evi  farklı olsada o evdeki hislerim aynı ,o evde çocuktum ben ve şimdi hala çocuğum…Ve ben de çocukluk anılarımın peşindeyim, o anılarla yüzleşmeden bir çocuktan bir kadın olamayacağımın bilincindeyim…

Annemin çiçeklerine bakıyorum o kadar güzeller ki, benim de çicek sevdam annemden geçmiş bana belli diyorum içimden gülümseyerek annemi izliyorum o çiceklerle uğraşmasını onları tek tek sevmesini sanki çocuklarını sever gibi …

 Dedemin kayısı ağaçına bakıyorum. Tek bir tane vardı evin yanında hala duruyor orda direnerek tüm bu zamanlara ,tüm geçmişe ve anılara.Onun dallarına çıktığımızı hatırlıyorum,dedemin o ağacın üzerine yerleştirdiği arı kovanlarının  etrafındaki arıların vızıltısı geliyor kulağıma ve hatta bir yaz kardeşimin tam kaşlarının arasını bir arının soktuğunu ve gözlerinin balon gibi şiştiğini bile görüyorum orda.

 Etrafa bakıyorum  ve yürümeye başlıyorum ,bugün buradaki ilk sabahım. Evin arkasındaki diyara yürüyorum .Diyar dediğim bir ucunda kayalıklar olan ve aşağıdan geçen yolu,  bahçeleri ve çılız akan ırmağı gördüğümüz açıklık bir alan.Bir telefon direği vardı kayalıkların orda ve o telefon direğine taş atıp o telefon tellerinden çıkan garip sesi büyük bir coşkuyla dinler o tellere konan kargaları kovalamaya çalışırdık.

Nenemin bize Kürtçe anlattığı masalları güneş  batarken burda dinlemekten çok hoşlanırdık.Dinlerken o masallari bir taraftan  doğada oluşmuş şekillere uzun uzun bakar kendi masal kahramanlarımızı o şekillerde bulmaya çalışırdık. Hepsi birden karanlık çökerken yavaş yavaş belirmeye başlardı sırayla ; karşıki dağlarda o tek başına duran armut ağacında ,usul usul akan çeşmede  ya da gökyüzündeki bulutlarda…

Devler, prensler ,kurtlar tarafından kaçırılmış evin üç kızı ve hiç aklımdan çıkmayan bir efsaneyi ;kardeşini öldürdükten sonra pepuk kuşuna dönüşen ve her akşam onun ağıtını yakan çocuğu hem korkuyla hem de ölen çocuk için duyduğum derin üzüntüyle  dinlerdik…

Pepuu

Kekuu

Ke qir?

Mın qir

Ke kuşt?

Mın kuşt

Ke şuşt?

Mın şuşt

Ah! ah! Ah!

Ve nezaman ki gökyüzü kapkaranlık olurdu ,sadece ışıl ışıl yıldızlar kalırdı koşarak eve giderdik.Nenemin çok sevdiği kasetlerden onun çok sevdiği türküleri dinleyerek  ,nerdeyse her seferinde Davut Sulari"nın "Bugün Bayram Günü Derler "türküsüyle  uyuyakalırdık ertesi sabaha uyanmak için çocuk coşkumuzla...

 Dağlara bakıyorum ;her taraf dağ ve sarı otlarla dolu. Ayaklarıma batan dikenleri birtarafa itiyorum usulca.Diyara geldiğimde yani o yokuşun tepesine geldiğimde  çok uzun süre buranın rüyalarımda düşmekten korktuğum yer olduğunu hatırlıyorum aniden ama o kadar yüksek ve o kadar korkutucu görünmüyor gözüme artık nedense..Yola doğru bakıyorum dedemin bahçesini görmek için .O bahçeden geriye sadece otlar kalmış ve birkaç ağaç…Halbuki dedemle o bahçeye gidip ağaçları suladığımızı ,bostandan salatalık ,domates koparıp beraberce eve gittiğimizi anımsıyorum..

Arkamı dönüp o çok iyi tanıdığım ama artık nedense bana daha küçük görünen o toprakları yürüyerek geçiyorum.Ve yürürken birdenbire sanki  önümde yürüyen başka biri varmış gibi hissediyorum .Koşuyor ,ben de arkasından…

Küçük bir kız,evet bu benim çocuk halim .Neşe ile koşuyor ,

dur diyorum dur, bekle beni…O ise arkasına bakmadan koşuyor..

Ve ne zamanki mezarlığa yaklaşıyoruz orada duruyorum aniden  gözlerim doluyor.Önce çocuk mezarlığını görüyorum.Çocukken burda oynardık …

Bebek mezarlarına bakıp ,yazık ,ne kadar küçükler derdik,ellerimizle ölçerdik o mezarları  bazıları üç karış bazıları ise sadece iki karış olurlardı, ama kabullenmiş bir şekilde oyunlarımıza devam ederdik.Sanki o mezarlıkta oynarken o ölmüş çocukları da aramıza oyunlarıma katardık.

Ama şimdi burda olmak bana huzursuzluk veriyor. Bakmak istemiyorum o otlarla kaplanmış ,kararmış mezar taşlarına.

Kayıp duygusu geliyor yüreğime  oturuyor ,başedemiyorum o duyguyla o küçük kız gibi…

Ben mezarlara bakarken çocukluğum koşarak uzaklaşıyor benden  ,yanlız bırakıyor beni ruhumdaki tüm duygularla…

Pepuu’
“Kekuu” (baba)
“Kim yaptı?“
“Ben yaptım” 
’Kim öldürdü?’ 
’Ben öldürdüm’ 
’Kim yıkadı?’ 
’Ben yıkadım’
“Vah! Vah! Vah!”

ttp://www.hakkarim.net/cgi-bin/veriler.dll/2901/Hikaye/pepuk-kusu-efsanesi#ust