Saatlerce aradılar onu. Evinin yakınlarına baktılar,hastahaneye gittiler, hatta deniz kıyısındaki o kafeye bile.
Yoktu, yok olmak istemişti; Nereye giderdi ki insan yok olmak için…
Onu bulduklarında ellerinde toprak parçaları ,soğuktan morarmış dudaklarıyla Elif’in mezarı üzerinde yatıyordu…
Yanına yaklaştılar ;Ayşe canım haydi gel eve gidelim diye seslendiler.
Ayşe mi diye düşündü bir an. Ayşe orada değildi ki.
Bedeni sadece bir varlık, gözleri sadece bakandı.
Soğuktan donmuş bedeni sonunda huzur vermişti ona. Hiçbir şey hissetmiyordu.
Ne çok özlüyordu bu anı; hiçbir his yok ve artık özgürce yasını tutabilirdi…
