29 Ağustos 2011 Pazartesi

Büyülü Ormandan Kaçarken...


Kaçtım kaçtım olmadı.
 Hindistana kaçtım Nepale uçtum.
 Himalayaları koştum ormana gidip kuleye tırmandım.
Dolunay vardı gece çok karanlıktı …
Aslanlar aşağıda ben yukarıda
Tüm gece üstumü örttüm yine oradaydı…
Uçaga bindim bir gün gittim bir günüm daha oldu ama hala oradaydı…
Karanlıkları bekledim atlara binip ormanlara geldim,
 Ağaclar vardı çok uzunlardı.
Milyon yaşında göktelen boyunda.
 Yürüdüm yürüdüm büyülü ormanda.
 Derinlere gittikçe korkular içimde ya kaplanlar gelipte yerlerse diye…
Biter miydi acaba susarmıydı kafamdakiler diye.
Bilemedim cevabını almadan  cevabımı.
Koşarak kaçtım…
Şimdi burdayım sabahın 7sinde meditasyon odasında sadece sessizce
Kendimle bedenimle zihimle
 Rüyalarımın ektisinde
 Zihnim bulanık
 ama
Huzurluyum
Huzurusuzluk içinde…

8 Ağustos 2011 Pazartesi

Malatya Notları 2 :Gavurun Torunu ...Ermeni Dedem...



-Gavurun Torunu…Ermeni Dedem…
Yolculuğa başlarken çok heyecanlıydım.Havaalanından Malatya ya gidip ,köy garajına ulaştığımda bizim köyün arabası neredeyse kalkıyordu.Hızlıca köy minibüsüne bindiğimde biliyordum ki dört gün sonra geri döndüğümde  herşey farklı olacaktı .
Gözümde gözlüğüm ,elimde kitabım ,ara ara camdan dışarı bakıp saatimi kontrol ederken arkada oturan beyaz saçlı amca sordu  bana
-Kızım kimlerdensin?
-Eeee şey , babamla buluşacağım ben ,sizin ordan değilim.
Tatmin olmadı.Ben se büyükşehir insanı güvensizliğimle önüme dönüp okumaya devam ettim.Yaklaştığımızda minibüsün şöförü tekrar sordu nereye gittiğimi.Kimlerden olduğumu.Dedemin adını söyledim.Bizim buralarda kim olduğun değil ,kimin kızı yada kimin torunu olduğun daha önemlidir.Çünki ailenin ,soyunun bir hikayesi vardır.Ve iyi ise bu hikaye güler yüzle karşılarlar seni,kötü ise bilmiyorum…
Babamla buluşup dedemlerin evine doğru yola çıkıyoruz.Köye yaklaştığımızda 18 sene önceyi anımsamaya çalışıyorum. Tam 18 sene oldu buraya gelmeyeli,acaba şimdi  nasıldır?

Eve girip yani ev dediğime bakmayın ,o eski çocukluğumun evi değil artık ve hatta o evin yerinde bile değil ama aynı köyde farklı bir ev,dedem ,nenem , babam ,annem ve babamın yengeleri beraberce oturup sohbet ediyoruz.Nenem kömbe yapmış,çayla beraber yiyorum.Öyle severim ki kömbeyi günlerce yiyebilirim…

Etrafa bakıyorum,sapsarı otlar heryerde , dağlar boyunca ,adeta bir yağlıboya tablonun içindeyim.Hissetmeye çalışıyorum ,ben burda doğdum ve şimdi burdayım tekrar.Bu nasıl bir şey ,tekrar gelmek ,upuzun bir hayatı sırt çantama koyup gelmek…Birsürü yaşanmışlıkla,bilgiyle ,hisle gelmek…Ama biliyormusunuz oraya gittiğim anda  şu anki hayatımın hisleri yoktu sanki.Sadece öncesi ve şimdisi vardı ve pekçok başka şey…

Biraz köyden bahsedeyim, burası babamın köyü ,yol geçer arasından.Yolun yukarısında 2 ev  (ki bunlar babamın ve amcasının eviydi;eviydi diyorum çünki artık sadece taşlar var bu evlerin yerinde…)
Annem ve babamla gidiyoruz eski evlerinin yani taşların yanına ,oturuyoruz.Babam hüzünlü,ben hüzünlü .Kendi çocukluğumu ararken babamın çocukluğu çıkıyor karşıma.Ben hem kendi hem de babamın hüznünü taşıyorum,yaşıyorum.

Anlat diyorum babama ,nasıl yaşardınız burda ?
Ermeni dedesini ,ismini taşıdığı ve ilk doğan oğluna da ismini verdiği dedesini anlatıyor bana.Vakti zamanında dağlarda tek başına dolaşırken korku ve endişe içinde bulmuş olduklarından  bahsediyor dedemi.Sanırım 5 yaşlarındaymış.Yolda tek başına bulmuşlar ,ne Kürtçe ne  de Türkçe biliyormuş.Almışlar evlerine getirmişler,evlat edinmişler.Bir ritüelden bahsediyor babam vaftiz edilmeye benzer,evin erkeği  uzun beyaz bir elbise giymiş ve artık bu çocuk benim ,onu koruyup kollayacağız ve mirasımdan da faydalanacak demişler.Büyüdüğünde ise evin genç kızı ile evlendirmişler.Gulum nene ile : sonra dedem ,sonra babam ve sonra da ben olmuşum .Aile böylece  büyümüş…

-Peki diyorum ;Kimmiş? Ailesi yok muymuş?

Susuyor babam ;gözleri doluyor,benim de …Hissediyorum  Ermeni dedemin yanlızlığını , belki de hala taşıyorum o yanlızlıktan bir parcayı…Onun o ait olma çabasını..

Genç bir delikanlı olduğunda  Halep’e çalışmaya gitmiş bir vakit .Orada yaşlı  ve gözleri görmeyen bir adama sormuşlar sen tanırmısın bu çocuğu diye ,Kimlerdendir?Kafasını ellerinin arasına almış dedemin  ve demişki evet bu çocuk şunlardandır:Küçükken ağaçtan düştüğü için kafasının arkasında derin bir  yarık vardır.Bir  de kardeşi vardır ama kayıp :ailesi yollara sürüldüğü için yada öldürüldüğü için iki kardeş yolllarda kaçarken kaybolmuşlardır.Teyzesi burda yaşar ailesinin geri kalanı Amerikada yaşar…
Ermeni dedemi o akşam teyzesinin evine götürmuşler.Orada kalsın diye kıyafetlerini  çıkartıp suya koymuşlar ,gitmesin geriye diye…Ama dedem artık Malatya da yaşadığı ,yeni bir ailesi , hatta çocukları ve yeni bir kaderi olduğu için kalmak istememiş orda.Islak giysilerinı giymiş ve gece yarısı kaçakçıların yardımı ile dönmüş Malatya”ya ,köyüne…

Ve işte orda dedemin evinden geri kalanların yanı başında sessizce oturup,anne ve babamla onu anıyoruz.Yusuf dedem çok iyi bir adammış diyor babam. Elinden her iş gelirmiş ,zanaatkarmış.Sessiz ve dingin bir adammış.Kendini sevdirmek ,kabul ettirmek istermiş. Ama nedense o küçüçük  köyde bile  insanların bazılarının  sevseler de arkasından Gavur dediklerini duyarmış…

Babam 11 yaşında Elbistan’a okuma gittiğinde kaldığı evden bahsediyor ardından.Bir arkadaşıyla beraber kalır , kendi babasının haftada bir getirdiği yiyecekleri yerlermiş.Dedem ziyareterine geldiğinde çarşıya inerlermiş.Dedem birkaç metre önden yürürmüş,ayrı gayrı.İstemezmiş kendi oğlu olduğunu bilmelerini.Kötü baksınlar kötü davransınlar istemezlermiş yokluğunda .

Zira Gavurun Torunu derlermiş arkasından …


7 Ağustos 2011 Pazar

Malatya Notları 1 :Çocukluğuma Yolculuk



Ben ise sessiz

Merhaba Teyze diyorum .Teyze 80 yaşlarında .
 Yaşasaydı benim nenemle yaşıt olacaktı.
Siyah giysileri üzerinde ,siyah bir eşarp ama eşarbı farkı bağlamış .Bir eşarp saçının bir kısmını örtüyor ötekisi ise başını etrafında.Öyle güzel bağlamış ki…

-Nasılsın teyze ?  diyorum , bana bakıyor gülümseyerek.
-Xuska min ez zimane te pir nizanim"  diyor.
-Teyzecim sen Kürtçe  konuş ben seni anlarım diyorum.
-Nasılsın kızım ,iyi misin ?  diyor bana.
-İyiyim Teyze ,sen nasılsın?  diyorum.
-Nasılsın kızım , iyi misin  ?  diyor tekrar…
Gözerim doluyor ,anlıyorum ki teyze başka Türkçe bilmiyor .Ama bakıyor bana  gözlerime ve o yaşlı elleri ile ellerimi tutuyor onu daha iyi anlayayım diye .Ağzımdan çıkan kelimeleri  anlamasa da ,gözlerimden çıkanları anlıyor ,gülümsüyor bana .

-Nasılsın kızım ,iyi misin ?  diyor tekrar

Ben ise sessiz…














*Kızım ben senin konuştuğun dili pek bilmiyorum